Afgelopen december werd ik hoogleraar en ineens was ik een vrouw in de wetenschap. Niet letterlijk natuurlijk, daarvoor was ik ook al een vrouw in de wetenschap. Maar nu word ik ineens veel vaker geconfronteerd met mijn vrouw-zijn.
Voorheen was ik gewoon een wetenschapper en was mijn gender niet echt relevant. Nou oké, sommige journalisten noemden me wetenschapster of onderzoekster, terwijl ik zelf een voorkeur heb voor de neutrale varianten wetenschapper en onderzoeker. En ik word ook wel eens aangeschreven als meneer Nagelhout, terwijl mannelijke onderzoekers waarschijnlijk minder vaak als vrouw worden aangeschreven. Maar verder ging het niet vaak over mij als vrouw.
Als hoogleraar word ik een “vrouwelijk rolmodel” genoemd en vinden mensen het “extra goed” of zelfs “knap” omdat ik een vrouw ben. Een collega deelde een berichtje van mij op twitter en zette daar tussen haakjes bij “vrouw, 34 jaar” en een emoticon van een armpje met spierballen. Daarnaast kunnen velen het niet laten om iets te zeggen over een vrouwenquotum.
Dat ik nu een vrouwelijk rolmodel ben, kan ik nog wel begrijpen. Zelf krijg ik nogal de kriebels van zo’n term. Ik heb voor mijn gevoel geen rolmodellen nodig en ze hoeven voor mij ook niet hetzelfde geslacht te hebben. Maar het blijkt inderdaad dat meisjes en vrouwen vaker leiderschapsposities overwegen als ze vrouwelijke rolmodellen hebben.
Maar bij “extra knap omdat je een vrouw bent” vraag ik door. Hoezo? “Nou, ja… omdat het natuurlijk lastig te combineren is met het hebben van kinderen enzo.” Als ik vertel dat ik geen kinderen heb, zie ik aan het gezicht van mijn gesprekspartner dat mijn status als vrouwelijk rolmodel flink daalt. Ik denk dat het voor mannen net zo lastig kan zijn om een wetenschappelijke carrière te combineren met het hebben van kinderen. Dus laten we vanaf nu mannen die hoogleraar (of iets anders) worden en kinderen hebben, ook eens extra feliciteren!
Blog door Gera Nagelhout
(deze blog verscheen ook op de website van Observant)