Het is een koude maar zonnige vrijdagmiddag in Maastricht. Ik zit buiten op een muurtje te wachten voor het buurthuis. Daar hebben we alweer de vijfde bijeenkomst van onze adviesgroep over gezond leven met weinig geld.
Eén van de adviesgroepleden rijdt langs in haar scootmobiel. “Ik kom er zo aan, hoor. Nog even snel de hondjes uitlaten!” roept ze me toe. “Is niet erg toch als ik iets later ben?” vraagt ze nog. “Geen probleem, tot zo!”
Twee andere adviesgroepleden komen aan bij het buurthuis. We staan nog even buiten, want degene die de sleutel van het buurthuis heeft, is er nog niet. En mijn collega-onderzoeker heeft een lekke band, dus die is ook later. We kletsen een beetje bij over hoe het met ze gaat. Met hen gaat het gelukkig nog goed, maar ze maken zich zorgen over mensen die door de stijgende prijzen nu echt niet meer rond kunnen komen.
Eén minuut voor de (officiële) start van de bijeenkomst en er is nog geen sleutel van het buurthuis, de groep is niet compleet en mijn collega is er nog niet. Als dat één van de eerste keren was gebeurd, was ik stikzenuwachtig geworden. Nu geniet ik gewoon wat langer van het zonnetje en klets ik rustig bij met de mensen die er al wel zijn.
We lopen wat later dan gepland het buurthuis binnen, maken koffie en thee en schuiven wat tafels aan elkaar. Iedereen helpt mee en kletst gemoedelijk met elkaar. Ik besef me dat als ik de vergadering niet officieel ‘open’, we hier waarschijnlijk ook de tijd kunnen vullen met gewoon gezellig kletsen en samen zijn.
Wat een verschil is dat met de eerste keren. Het was m’n eigen idee om deze adviesgroep op te zetten, maar de start was toch spannend. Hoe zou het gaan als je als onderzoekers van de universiteit advies gaat vragen over gezond leven en onderzoeksprojecten aan mensen die in een lastige financiële situatie zitten?
De eerste keren dacht ik over alles na. Wat ik aan moest doen, hoe ik erbij zat, welke woorden ik gebruikte en ga zo maar door. We bespraken als onderzoeksteam van tevoren heel precies wie wat zou zeggen, welke vragen we wilden stellen aan de adviesgroepleden en hoelang elk onderdeel (zelfs de pauze) mocht duren.
Een wereld van verschil met nu! We beginnen ongeveer een kwartier ‘te laat’, maar dat vindt niemand erg. Tijdens het gesprek dwaalt de groep regelmatig af en voel ik me niet meer bezwaard om het gesprek te onderbreken en terug te brengen op het onderwerp van onze vraag. Omgekeerd voelen ook de adviesgroepleden zich vrij om vragen te stellen, aan ons en aan elkaar. Soms ook hele gevoelige vragen, maar “je moet het gewoon zeggen als je daar geen antwoord op wil geven hoor”. Het wordt een hele betrokken discussie, waarin iedereen eerlijk kan zijn over de eigen ervaring en mening.
We testen voor het eerst een digitale vragenlijst met de adviesgroep. We delen de groep in tweeën en gaan in groepjes achter één laptop zitten. Eén van de leden leest de vraag voor en de anderen reageren. Het gaat er niet om wat hun antwoord is op de vragen in de vragenlijst, maar of de vragenlijst duidelijk en begrijpelijk is. Vooraf hebben we geen idee of het wel gaat werken om dat in groepjes te doen, maar we besluiten het gewoon te proberen.
Het ene groepje neemt snel en serieus de vragenlijst door en is trots dat ze als eerste klaar zijn. Ze pakken nog even snel een extra pauze in het zonnetje omdat de andere groep toch nog bezig is. Het andere groepje gaat veel dieper op de vragenlijst in. Ze checken niet alleen of de vragen duidelijk zijn, maar bespreken ook of het wel de juiste vragen zijn om te stellen. We ontvangen nuttige opmerkingen over de vragenlijst en de adviesgroepleden vinden het leuk om te doen. Voor herhaling vatbaar dus!
Na een kleine twee uur zit de bijeenkomst er weer op. We bedanken iedereen voor hun advies en geven ze een supermarktbon van 20 euro voor hun tijd. De één heeft die bon nodig voor de weekboodschappen en de ander spaart de bonnen op voor kerst.
We schuiven met z’n allen de tafels en stoelen weer op hun plek, ruimen op en wassen af. “Het is zo fijn dat je hier alles gewoon kan zeggen, zonder dat je raar wordt aangekeken” zegt één van de adviesgroepleden tijdens het weggaan.
Blog door Gera Nagelhout
(deze blog verscheen ook op adviesgroepmaastricht.wordpress.com)